توصیف دنیا

توصیف دنیا در نهج البلاغه بسیار آمده است(اکثرا نگرش منفی)

دنیا در نظر خردمندان سایه ایست که هنوز گسترش نیافته است.

بر طبق نگاهی می توان گفت دنیا چیزیست که انسان را از خدا دور می کند...چیزهای مادی مثل چوب و تخته و ...

برخی بر این باورند "هرکس سراغ دین برود از دنیا دور می شود" که اگر منظور از دنیا چیزی باشد که انسان را به خدا نزدیک می کند این جمله غلط است ولی اگر منظور چیزی باشد که انسان را از خدا دور می کند این جمله درست است

سهم هر کسی در دنیا به اندازه بهره ای است که از آخرت به دست می آورد.(بار مثبت دنیا) و مذهبی کسی است که بیشترین استفاده از دنیا را می برد.

شاید با مذهبی شدن کمتر بخوریم کمتر بپوشیم ولی این به معنی زجر کشیدن نیست به دلیل داشتن بهترین نگرش...

با دو مدل می شود به بهشت رسید:

1-      دنیا زهر ماره و هیچ لذتی ندارد و جای بهتری هست که لذت هایش نا محدود است

2-      این جا  لذتی هست ولی اونجا که لدتش صد برابر اینجاست

بعضی ها فکر می کنند اگه سخت بگیرند و از  دنیا هیچ استفاده ای نکنند به این می گویند آخرت ، در حالی که سخت گرفتن واقعی باید این طور باشداستفاده بکند و لذت ببرد اما از کمی آن در عذاب باشد و به این نتیجه برسد که مگه داری بچه گول می زنی؟این لذت در مقابل لذت های آن طرف هیچ است که....

آیا ما با نعمت ها آنقدر ارتباط برقرار کرده ایم که وقتی می گویند زیادش آن طرف هست دلمان بخواهد برویم آن طرف؟

اگر سیب و گلابی و ....را نعمت می دانستید، نعمت های آن طرف برایتان موضوعیت می داشت.

برخی از ما بر این باوریم عبادت ها و کارهایی که بر ای دریافت اجرت است بی فایده است و خواهان این هستیم که عبادات و کارهایمان برای خود خدا باشد نه از ترس جهنم و شوق بهشت در صورتی که  اقتضای طبیعت بلوغ و رشد فکری این است  که اول خدا را از ترس بپرستی و از شوق  دریافت مزد عبادت کنی.........مراحل اولیه

یکی از روش های تربیت فرزتد اینست که وقتی  کودک کار خوبی کرد همان موقع و آنی مزد بهش بدهید که به مرور به این نتیجه  برسد که  وقتی یک  کارخوب انجام بدهد همان لحظه مزد دریافت می کند و بعدا بروز آن را می بیند.

بهشت برای ما نسیه است و خیلی دور و نمی فهمیم که آنی پاداش می گیریم.کسی که این را بفهمد اول کارش(دنیا) با آخرش (آخرت)یکی می شود.

در هر چیزی باید هم وجه دنیایی اش را ببینیم و هم وجه آخرتی(ملکوت هر چیز)....در این صورت سیب خوردنمان برابر است با علم خوردن

ما آنقدر دچار بلوغ زود رس شده ایم که می گوییم به خدا برسیم که چه بشود؟ در جواب این سوال باید بیان کرد به تو هزار میلیارد بدهند،چقدر خوشحال می شوی؟ دیگر دنبال دلیل نیستی می روی خرجش می کنی و تا مدت ها هیچ سوالی هم نمی پرسی.

این فرد از همان ابتدا از ساده ترین چیزهایی که خدا به او داده است  لذت نمی برد....

انسان هرچه محدودیت دارد میزان استفاده اش بیشتر می شود چون سیستم توجه اش فعال تر می شود. از لحظه افزایش توجه به یک چیز، استفاده از آن نیز بیشتر می شود.

فردی که پول دارتر بود باید درک بهتری از نعمت می داشت ولی چون محدودیت ندارد این طور نیست...

ما اگر این ها را بفهمیم تازه می توانیم الرحمن بفهمیم...

باید یاد بگیریم از نعمت ها درست استفاده کنیم

باید به گونه ای دعوایمان کنند که وقتی اسم جهنم می آید چهارستون بدنمان بلرزد.

باید چنان لذتی از نعمت های الهی ببریم که اسم بهشت می آید آب از دهنمان راه بی افتد.

چقدر درک می کنیم این سفر زیارتی که اومدیم بهشته؟

باید به جایی برسیم که وقتی می گوییم می خوایم بمیریم مثل این باشه که می خوایم بریم زیارت امام علی (ع) امام حسین(ع)و...

حتی اگر فکر می کنی گناهکاری ، پس چگونه پایت به این بهشت باز شده؟ از کرم خودشان بوده .آن دنیا هم ،همین جوری لطف و کرمشان شامل حالمان می شود.ائمه به سیاق ما عمل نمی کنند.أنت أنت و أنا أنا

اگر کسی بتونه در هر جایی به ائمه وصل بشه اول و آخرش یکی می شود...

زیارتی زیارت است که انسان بتواند درتمام صحنه های  مشکلاتش ارتباط برقرار کند...

اینقدر به انسان سخت می گیرند که بگوید یا صاحب الزمان ...چقدر خوب است که خودمان این را بفهمیم و به محض برقرای ارتباط همه جا می شود روضه من ریاض الجنه...

یا باید اطرافیان و محیط را آرام و عالی کنیم تا خودمان سرحال شویم و یا به مدلی از سر حال شدن برسیم که هر جا بریم روضه من ریاض الجنه ببینیم...

ارتباط درست با نعمت های اطراف می توانند به ما کمک کنند.