گزارش مباحثه چهارم

 خداوند دردین خود بین آحکام فردی واجتماعی تفاوتی نگذاشته وهریک را به منزله ظاهر وباطن دیگری قرار داده است.
و سوره ی ماعون تصویری دقیق از انسان هایی را نشان می دهد که در باورشان تکذیب دین و روز جزا و حساب وجود دارد و بر اساس این باور عمل می کنند که در ادامه سوره به اعمال ناشی از این باور اشاره دارد:

اول فرد را به تصویر میکشد که یتیمان جامعه را جفاکارانه و با شدت می راند.در فرهنگ قران  یتیم کسی است که ولی و سرپرست خود را از دست داده است (مادی و معنوی) و راه رشد خود را گم کرده است و اصول چگونگی طی مسیر را نمی داند .

در این سوره جامعه ای را ترسیم می شود که افرادی دارد با سبک زندگی خاص، به گونه ای که برای خود شانیت موهومی قایل شده اند که هم به طور مستقیم یتیمان جامعه را می رانند و هم غیرمستقیم به گونه ای که خود یتیمان از ترس سرکوبی به چنین افرادی اصلا مراجعه نمی کنند. 
سکانس دوم این تکذیب کننده ی دین، عدم تمایل او به تشویق و فراهم آوردن زمینه لازم برای اطعام مسکینان جامعه است. بر اساس ریشه این  واژه (سکن) مسکین  کسی است که امکانات و توان تحرک و رشد از او سلب شده   و به نوعی زمین گیر شده است و حق اوست که طعام(مادی و معنوی) در اختیارش گذاشته شود تا رشد کند. 

 منظور ازتشویقی که در این سوره به کار رفته  تشویق کردن به امری در فضایی که به نظر، دون شان فرد است، حال شانی که شاید موهومی باشد. این تشویق کردن چیزی به جز خود طعام دادن به مسکین است و به نظر این می رسد که این تشویق کردن یعنی فضا سازی یعنی ایجاد شرایط و موقعیت برای انجام طعام مسکین ، یعنی تسهیل ساختن امر به حرکت واداشتن و به طور کلی یعنی فرهنگ سازی 
خب کسی که رغبتی به چنین امری ندارد،مانع ایجادجریان و فرهنگ سازی برای سامان دادن به مسکینان جامعه خواهد بود

.نحوه برخورد با یتیم ومسکین شاخصه دین داریست ونیات باطنی فرد را آشکار میسازد.
سکانس بعدی می رود سراغ "مصلین". باید دید چه نمازی بوده که نمازگزار را مورد "ویل" خداوند قرار داده است.از آیات قبل می توان فهمید که این فرد اهمیت و جایگاه نماز را درک نکرده است و خداوند چنین نمازگزاری را به علت اینکه  نمازش یتیم پرور و مسکین زا ، "تنهی عن الفحشا والمنکر"نیست و مراتبی از  سهو و ریا در آن هست رسوا کرده است .
دیده شدن برای هر انسانی مهم است اگر نتواند خود را برای خدا مهیا کند تا فقط توسط او دیده شود دچار ریا  می شود. این فرد ریاکاریست که به جای رویت وجه الله، توجهش به دیگری و جلب توجه دیگران است

تصویر آیه ی آخر فردیست که مانع رسیدن ضروریات و حداقل های حیاتی برای جریان زندگی است بخصوص در بعد معنوی که از رساندن افراد به ولی شان ممانعت می کند. و از ساده ترین داشته هایش که  میتواند بهانه کمک و ارتباط بادیگر افراد جامعه باشد غافل است .

 در حقیقت بروزات اجتماعی سوره نمایانگر حال و هوای نماز مصلین سوره است. این نماز و آن بروزات معادل همدیگرند و یافتن هرکدام از این تابلوها خبر از وجود الباقی آنها می دهد. با چنین ترسیمی می توان گفت انسان های سوره در دوردست و ماورایی نیستند(هم مسکینان و یتیمان و هم مصلین جامعه).
خب سوره ماعون بعد از آسیب شناسی ها ، آدرس رهایی از آسیب ها را در واژه ی "مصلین" بیان می کند. کسی که توبیخ شده باید اصلاح بشود آن هم به وسیله نمازش نمازگزاری که باید نمازش را درست کند: نمازی که اقامه اش موجب تشخیص حق و حفظ حدود و عدالت محوری در جامعه شود. نمازی که جامعه را از یتیمی و مسکنت برهاند. البته این راه دو طرفه است و احقاق حقوق یتیمان و مسکینان جامعه نیز موجب رسیدن جامعه به نماز حقیقی می شود. رهبری جامعه به کسانی داده شود که نمازشان حقیقی ست و زمینه ساز فراهم شدن لوازم حرکت و جریان رشد زا در جامعه می شوند. جامعه ای که تمامی ارکانش اعم از یتیم و مسکین همانند ارکان نماز حقیقی حفظ می شوند و به سرمنزل مقصود که همانا اتصال به ولایت الهی ست ،می رسد...

ولایت الهی ضامن اجرای صحیح دین خداست و جامعه را از کذب و ریا ایمن نگه می دارد.دیگر به جای اینکه منافع شخصی تعیین گر روابط اجتماعی باشد،احکام الهی مبنای ظاهر و باطن اعمال انسان ها می شود.

ظاهر وباطن دین در عبادات فردی و اجتماعیست. تبیین دین ودینداری و آسیب های آن از وظایف رهبری جامعه است و پرهیز از این آسیب ها نیز از وظایف قطعی پیروان دین است.
این سوره هشداریست به دینداران که مبادا با غفلت موانع و آسیب های مطرح شده ،در زمره مکذبان دین قرار بگیرند

فایل گزارش را میتوانید از اینجا هم دانلود کنید