بخشی از تفسیر المیزان سوره مبارکه واقعه

" أُولئِکَ الْمُقَرَّبُونَ فِی جَنَّاتِ النَّعِیمِ" .... 

مساله قرب و بعد دو معناى نسبى هستند که اجسام به حسب نسبت مکانى به آن دو متصف مى‏شوند، (مى‏گوییم فلان چیز به ما نزدیک و آن دیگرى از ما دور است)، ولى در استعمال آن توسعه‏اى داده، در زمان و غیر زمان هم استعمال کرده‏اند، مثلا مى‏گویند فردا به امروز نزدیک‏تر است تا پس فردا، و یا مى‏گویند عدد چهار به عدد سه نزدیک‏تر است تا عدد پنج و باز توسعه بیشترى به استعمال آن داده، از اجسام و جسمانیات تجاوز کرده معانى و حقایق را هم با آن دو توصیف کرده‏اند (مثلا فرموده‏اند مسلمان بخیل دورتر از کافر سخى است به نجات، و به عکس کافر سخى نزدیک‏تر به نجات است از مسلمان بخیل).

حتى کلمه" قرب" در مورد خداى تعالى به خاطر احاطه‏اى که به هر چیز دارد، استعمال شده، خود خداى تعالى فرموده:" وَ إِذا سَأَلَکَ عِبادِی عَنِّی فَإِنِّی قَرِیبٌ" ...." وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْکُمْ" ...." وَ نَحْنُ أَقْرَبُ إِلَیْهِ مِنْ حَبْلِ الْوَرِیدِ"  و این معنا یعنى نزدیک‏تر بودن خداى تعالى به من از خود من، و به هر چیزى از خود آن چیز، عجیب‏ترین معنایى است که از مفهوم قرب تصور مى‏شود...