خاطره ای از همایش سوره ی همزه...

اما روزی که همایش برقرار می شود می­بینی که افراد حاضر در همایش تنها ده نفر هستند که هر کدام را به لطایف الحیلی به آمفی­تاتر کشانده ای... یه یکی گفته­ای فیلم بگیر، به دیگری گفته­ای بیا و کلیپ­ها را پخش کن، به دیگری نقشی در تئاتر همایش داده­ای و... سخت­ترین قسمت وقتی است که مشکل اجرایی به وجود می آید، مثلا کلیپ ها پخش نمی­شوند با اینکه کلیپ اول را چک کرده بودی، بعد می فهمی که دستگاه فیلم­های ویندوز 10 را نمی­شناسد و اولین کلیپی که چک کرده بودی چون پاورپوینت بوده اجرا شده!!!! و تو وسط همایشی که 50 درصد محتوایش کلیپ­هایش بوده دچار شوک می­شوی که حالا چه کنیم؟ سریع به خودت میایی که الان وسط همایشی و باید با همان نشاط قبلی به گفتن دیالوگ­های مجری ادامه دهی و سعی ­کنی مطالب کلیپ­ها را نیز در سخنانت بگنجانی!

همه ی این مشکلات را که می بینی اولین سوالی که برایت مطرح میشود این است که چرا؟ اولین جوابی هم که به ذهنت می­رسد این است که نکند ما طهارت لازم برای سوره را نداشته ایم؟ نکند کم کاری کرده ایم برای فراهم کردن امکانات اجرایی؟

به هر طریقی که بود همایش را به انتها می­رسانی... در حالیکه سوالات بی جواب ذهنت را مشغول کرده وغمگین هستی، یکی از حاضرین در همایش می­آید و می­گوید: دل من لرزید و فهمیدم که کجای کارم اشتباه بوده..... ناباوارنه نگاهش می­کنی و خدا را شکر می­کنی... بعد از همایش جمعی کوچک تشکیل می شود که قصد جدی کرده­اند ریشه­ی هر گونه همز و لمز را در وجودشان بخشکانند! الحمدلله... بعد از گذشت روزها از همایش سوره­ی همزه متوجه تغییر رفتار خودت می­شوی...انگار از طریق نیرویی ماورایی رفتارت جهت دهی می­شود... رفتارها و کلام­­هایی از تو صادر می­شود که خودت هم تعجب می­کنی که این منم!! متوجه می­شوی سوره ی همزه کار خودش را کرده و اصلا مگر می­شود سوره برای کسانی که در راستای نزولش در جامعه تلاش می­کنند هدیه­ای نداشته باشد؟

 اما در حقیقت هدیه­ی سوره موتور محرکه­ی اولیه است که اگر برایش برنامه­ای نداشته باشی از دستت خواهد رفت... در جامعه هم همین­طور است، هر چقدر هم همایش برگزار کنی هر چند هم عالی باشد و دل­ها را بلرزاند باید بعد از همایش­ها برنامه­ای بلند مدت برای انس افراد جامعه با قرآن داشت تا افرادی که دلشان لرزید در پیچ و خم زندگی روزمره، نیازهای دلشان فراموششان نشود.