تسویه زمینه ساز الهام

نکاتی مربوط به تزکیه و تسویه درسوره مبارکه شمس و لیل. 

" وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها" " فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها" " قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَکَّاها"

در سوره ی مبارکه ی شمس ذکر شده که نفس انسان در حالت تسویه آفریده شده است یعنی تعادلی که هر چیز در بهترین حالت خود قرار دارد و شاید بتوان گفت، انسان در احسن تقویم خود آفریده شده است. نکته ای که خوب است به خاطر بسپاریم این است که اقوم و احسن در نظر ما با آنچه خداوند علیم و حکیم می داند ممکن است کاملا متفاوت باشد؛ پس خلقت انسانی که بینایی ندارد یا هر نقص عضو دیگر شاید از نظر ما اقوم و احسن نباشد حال آنکه خداوند با قطعیت و بدون هیچگونه تبصره ای این آفرینش را اقوم و احسن می داند.

با توجه به آیات بالا الهام در ساحت تسویه به نفس انسان اعطا شده است و در صورتی که انسان از این الهام بهره ببرد تمام کارها و اعمالش در بهترین حالت خود هستند. یعنی فردی که تسویه دارد هر گاه اراده کند می تواند سیستم الهام را در خود روشن کند و در نتیجه بهترین انتخاب را خواهد داشت و این فرد به بهترین نحو می تواند بین واجب و حرام تمایز قائل شده و مسیر درست را برگزیند چرا که الهام خروجی عقل است. 

اگر در کسی تسویه رخ داده باشد در معرض الهام است و هرکس سیستم الهام را در خود فعال کند به تسویه نزدیک می شود و تسویه در او افزایش می یابد.

در صورتی که تسویه در فردی بهم بخورد راهی که بتواند این فرد به تسویه برسد این است که به تزکیه ی نفس خود بپردازد. تزکیه یعنی دور ساختن آنچه حق نیست و خارج کردن آن از متن سالم است پس در صورتی که بخواهیم به تزکیه برسیم باید هر عمل نادرستی را از متن رفتار ها و اخلاق و در کل زندگی خود حذف کنیم و  در نهایت به نقطه ای برسیم که هرچیزی سرجای خود باشد. اگر به سمت تزکیه ی نفس خود قدم برداریم همانند گیاهان  ما را به طور ظبیعی از دل خاک خارج می کنند، برگ می رویانند و در ازای رشدی که می کنیم به باردهی می رسانند و بعد از رویش، تازه زندگی آغاز می شود و به تدریج آنچه لازم است بفهمیم را می فهمیم.

اما در مقابل اگر تسویه در افراد بهم بخورد؛ به تدریج تسویه در جامعه بهم خورده افراد از الهام محروم مانده عقل را کنار می گذارنند وقطعا این گروه جزو افرادی هستند که خداوند درباره ی آن ها ممی فرماید "وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها" آری این جامعه به سمتی می رود که خداوند برای رساندنشان به تسویه عذاب خود را بر آن ها نازل می کند. "فَکَذَّبُوهُ فَعَقَرُوها فَدَمْدَمَ عَلَیْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاها"