جلسه ی ششم مرور سوره ها

خداوند با اشاره به این که وقتی به قیامت رفتید نه قوتی و نه ناصری برای شماست این نکته را به ذهن متبادر می سازد که در این دنیا برای انسان هم قوت قرار داده شده و هم ناصر. در این آیه می گوید وقتی انسان باطن و ظاهری ندارد(سریره ندارد) نیازی به قوت و ناصر نیست وبه عبارت دیگر زمانی که باطن و ظاهر یکی شد بالقوه و بالفعلی وجود ندارد بلکه همه چیز بالفعل است و فعلیت مطلق است و هر چیز تجلی است و چون قوه نمی خواهد نیازی به ناصر هم نیست. امکان سِر نگه داشتن نیست و جایی برای مخفی کردن سِر نیست. در دنیا حالات انسان تدریج دارد و زمان بر است و قابل کتمان است و حتی گاهی برخی صفت های شخصیت شاید برای خود انسان سالها مخفی بماند ولی در قیامت خوب وبد بودن آدم ها، میزان و درجاتشان پوشیده نیست بلکه هویدا و مشخص است و تدریج ندارد و هرچیز فاعل است و انسان قدرت مخفی کردن چیزی را ندارد. مثالی که برای این موضوع می توان زد این است که یک دیوار همان طور که محکم و استوار است چون در درونش قابلیت خراب شدن دارد پس اگر یک زلزله ی مهیب بیاید در هم فرو ریخته و نابود می شود(در باطن دیوار فرو ریختن هست) چون در درون این قابلیت را داشته است ولی به فعل در نمی آید مگر شرایط فراهم شود. پس در نهایت این طور می شود که انسان در این دنیا صفاتی دارد که بالقوه هستند و می توانند بالفعل شوند یا نشوند ولی در قیامت هر صفتی که انسان داشته بالفعل است و تجلی پیدا می کند. انسانی که با کمک تقوا صفات ناپسند خود را در دنیا می پوشاند در قیامت نیز این صفات پوشانده باقی می مانند.

آنچه در این سوره جالب است، این است که با معرفی طارق به عنوان نجم ثاقب این قابلیت را در طارق به وجود می آورد که در کنارِ داشتن خصوصیات خودش، خصوصیات نجم ثاقب را نیز دارا می شود. در واقع یکسری خصوصیات جدید به طارق اضافه می شود.